Сапраўды, параўнайце: ваджэнне маладых вакол стала ў хаце і ваджэнне іх вакол алтара ў храме (дарэчы, у даўніну алтар у хрысціян меў форму стала). Стол у хаце лічыўся амаль што свяшчэнным, бо думалі, што праз стол, які ставіўся ў чырвоны кут пад абразы, наладжваецца сувязь з Богам, з небам. Святасць стала вызначалася яшчэ і тым, што на яго клалі самае дарагое — хлеб, стаўлялі свянцоныя свечкі, святую ваду і інш. Але ў той жа час на яго ніколі не клалі шапку, грэбень, ключы ці сумку, на ім ніколі не трымалі нож.Таксама ж на стол нельга было дапусціць кошку ці поўзаць неразумнае дзіця. Безумоўна, нельга было і даросламу сесці ці стаць нагамі  на стол, бо ён быў свяшчэнны. На сімвалічную сувязь  стала з небам ва ўяўленнях нашых продкаў указвае звычай, калі ў час памінальнай вячэры адкладвалі на стол частку рытуальнай стравы (канона) для душаў памерлых продкаў, якія, як думалі, знаходзяцца на небе.

Абыходжанне вакол стала ў часвяселля адбывалася па сонцы. Аднак у час жалобы ўсё адбывалася наадварот — за памінальны стол прысутныя заходзілі супраць руху сонца. Гэта тлумачыцца тым, што ў першым выпадку сімволіка стала была звязана з жыццём, яго шчаслівым працягам, у другім — са смерцю, з рухам у небыццё. Пасля заканчэння трапезы ўсе, акрамя самага старэйшага, выходзілі з-за стала ўжо па сонцы. Гэта азначала надзею, што ў хаце жыццё будзе доўжыцца.

Адрозніваліся вясельны і жалобны сталы таксама і па сваёй форме. Вясельны стол павінен быў складацца з двух пастаўленых перпендыкулярна адзін да аднаго сталоў, нагадваючы такім чынам літару «Г», сімвалізавала яднанне двух родаў - жаніха і нявесты. Памінальны ж стол звычайна ставіўся ці ў адзін рад ад покуці да парога, ці ў два рады, нязлучаныя паміж сабой. Такая структура стала сімвалізавала, што засталася  голькі галіна аднаго роду, галіна ж другога роду са смерцю аднаго з членаў сям'і знікла.

Такім чынам, стол у сялянскім побыце, па-першае, з'яўляўся сімвалічным цэнтрам рэчавага свету хаты, усёй унутранай прасторы жылля, па-другое, меў сімвалічную сувязь з небам, і па-трэцяе, у прасторы рэчавага свету хаты выконваў сімвалічную ролю Зямлі. Сімволіка сялянскай хаты была адлюстраваннем геацэнтрычнага ўяўлення людзей мінулага аб сусвеце, калі ў цэнтры светабудовы, па іх перакананні, знаходзілася Зямля, а ўсе нябесныя свяцілы круціліся вакол яе. Хата як бы з'яўлялася паменшанай мадэллю такога сусвету. У цэнтры гэтай мадэлі, што ўяўляў рэчавы свет хаты, стол — быццам бы Зямля ў нябеснай прасторы.Вакол яго абарочвалася ўсё жыццё ў хаце, як вакол Зямлі бег планет і свяціл. Менавіта над сталом як сімвалам Зямлі на Каляды ў хаце вешалі залацісты саламяны «павук» — абрадавы сімвал жыватворнага сонца.

Стол у беларускай хаце раней амаль заўсёды быў самаробны. У далёкай старажытнасці яго часам замяняла калода ці вялікі пень. Самаробныя ж сталы па сваім вонкавым выглядзе таксама былі блізкія да прыродных аб'ектаў Іх формы моцныя, нібыта народжаныя самой прыродай ідуць ад каржакаватых ствалоў дрэў беларускага бору. А часам у беларускай народнай мэблі можна было заўважыць ўплыў заходнееўрапейскіх стыляў дэкаратыўнага мастацтва Так, даследчыкамі адзначаецца яўная сувязь старажытна беларускага стала на козлах з рэнесанснай канструкцыяй стала на скрыжаваных ножках. Таксама, як лічаць, рэнесанснае паходжанне мае распаўсюджаны ў беларускім народным жыллі стол на дзвюх Т-падобных ножках, якія аб'ядноўваюцца падоўжаным брусам з умацаваннем шыпамі.. Што тычыцца матэрыялу, з якога выраблялі сталы, то часцей за ўсё выкарыстоўваўся дуб, часам сасна ці ліпа. Дрэва не фарбавалася. Стол у хаце стаяў нічым не пакрыты, абрусам яго засцілалі толькі ў святы і ў іншых спецыяльна рытуальна адзначаных выпадках (напрыклад, пры памінанні памерлых).

Калі ў хату завітаў госць не ў святочны дзень, стол пакрываўся ручніком, госця ж саджалі ў кут пад абразы.

Улюбым чалавечым жыллі вучоныя выдзяляюць так званы «культурны гарызонт», дзе іпраходзіць дзейнасць чалавека. Ніжэйшая мяжа культурнага гарызонту вызначаеццасядзеннямі і месцамі для спання. Вышэйшая мяжа размяшчаецца на ўзроўні вачэй. Стол жа з’яўляецца сярэдняй, эталоннай плоскасцю ў жыллі, дзе адбываюцца найбольш важныя дзеянні: дамашняя праца, прыгатаванне ежы, прыняцце ежы і пітва.

Тое, што знаходзілася ніжэй паверхні стала як сімвалічнага цэнтра, лічылася менш цэнным, у сімвалічным плане не мела паважліва-сімвалічнага значэння. Гэта датычылася, напрыклад, лаваў. Так, іх становішча ў цэннаснай іерархіі аб’ектаў рэчавага свету хаты не дазваляла класці на іх хлеб.

Нашы продкі лічылі, што «падземны свет», свет, які размяшчаўся ніжэй паверхні стальніцы, — гэта месца, дзе панавалі нячыстыя духі. Менавіта тут, пад лаўкамі, выходзілі  з-пад печка, шпацыравалі па начах дамавік, кікімары, жахлівая Мара і інш. Безумоўна ж, рэчы, якія знаходзіліся: ў «царстве нячысцікаў», не маглі несці паважліва-сімвалічнага значэння.

Старажытны чалавек, ствараючы вакол сябе падабенства пабудовы Сусвету лічыў, што такім чынам ён абараняе сябе ад дрэннага ўздзеяння варожых сіл, якія існуюць у навакольным свеце.