Хустка, яскравы полавызначальны элемент строю, дэталь, якая адназначна сцвярджае прыналежнасць да жаночага роду. Замужнія жанчыны не мелі права з'яўляцца па-за межамі хаты без галаўнога ўбору, “засвяціць валасы” лічылася не толькі сорамам, але і ўчынкам, вынікам якога маглі быць адны непрыемнасці. Верылі, што да жанчыны з адкрытай галавой адкрываецца доступ нячыстай сілы. У сістэме полаўзроставай і сацыяльнай іерархіі завязванне хусткі пазначала пераход ад дзявоцтва да замужжа.

У час Вяселля хустка становіцца яскравым сімвалам, які натуральна ўпісваецца ў семантыку розных этапаў шлюбнай урачыстасці.

У этнаграфічных апісаннях зафіксаваны розныя спосабы павязвання хусткі – «на чапец маладой завязваюць маленькую хустачку, а на апошнюю – яшчэ большую хустку велічынёй прыблізна з прасціну; да хусткі прышываюць той вяночак, які падрыхтавалі нявесце яшчэ ў дзень дзявочніка». Хустку вешалі з правага боку за поясам у брата маладой, трымаючыся за якую тая выходзіла да жаніха. Хустка выступала як знак згоды, яднання, як сімвал самой дзяўчыны (напрыклад, пры варожбах дзяўчаты паласкалі свае хусткі ў начоўках, чыя першай выскачыць, тая і замуж ранней пойдзе). На знак згоды дзяўчына давала хлопцу замест звыклага пярсцёнка дзве хусткі, а пасля запоінаў сама завязвала нарачонаму яе на шыю, а другую закладвала за пояс. Хустка адыгравала ролю і своеасаблівага сцяга, калі чырвоная – паказвала на тое, што ў гэтым доме вяселле; у іншых месцах вывешвалі чырвоную альбо белую хустку ў залежнасці ад таго, захавала маладая дзявоцкасць альбо не. Задзейнічана хустка і ў пахавальным комплексе: яе давалі ў рукі памерламу, каб было чым выціраць слёзы, калі пойдзе па шляхах сваіх пакут, кідалі ў магілу, каб не сумаваць па нябожчыку.